Ahmet Tuna 9 yaşındaydı, kardeşi Dilruba 6, arkadaşları Türkan 11 yaşında. El ele tutuşup çocukluklarının en mutlu gününde bayram şekeri toplamak istediler.
Sonra bir İnsan(!) açtı kapıyı onlara… Üçünü ayrı odalara kapatıp ellerini ayaklarını bağladı. Tüm hayvani duygularını Türkan’da tatmin edip, bıçakla doğradı sabiyi.
Diğerlerini de bir hamlede boğup öldürdü; götürüp ıssız bir yere gömdü.
Fırat, 9 yaşına kadar üvey anne ve üvey anneanne baskısı ile büyüdü. O da, Kayseri’deki, kader arkadaşları gibi henüz oyun çağındaydı. Ne yaşamanın hazzına varabilmişti ne de hayal kurmayı öğrenebilmişti.
Bir sabah üvey anne ve anneanne, bıçakla o minicik bedeni parçalara ayırıp, sokaklara saçtılar. Polis, elini başka yerde, ayaklarını, bedenini başka yerde buldu.
Adına insan(!) denilen iki kadın, “Anne” diye seslenen dili kesip çıkardılar önce. Sonra başını bedeninden ayırdılar. Yetmedi, lime lime doğradılar. Parçaları Adli Tıp birleştirdi; Şanlıurfa’da toprağa verdiler.
13 yaşındaki Ahmet’te, Sivas’ta İlköğretim 7. Sınıfa gidiyordu. O, diğer kader arkadaşlarından büyüktü. Hayalleri daha belirginleşmişti. Yaşamanın hazzına, okuyup büyük adam olmanın umuduna kaptırmıştı kendini.
İki gün önce teneffüste arkadaşlarıyla oynarken, tanıdık bir ses çağırdı onu. Eniştesiydi. Ahmet’in okuluna ve umutlarına son kez bakışıydı bu.
Birçok suça karışan ve 10 gün önce cezaevinden çıkan o adam, bir türlü huzur vermediği eşinin evini terketmesine bozulmuştu güya.
Ahmet, en kolay hedefti. O’nu okul bahçesinden ansızın alıp Gümüşdere’ye götürdü. Kravatını ve okul kıyafetlerini halat yapıp çocuğun elini ayağını bağladı. Sonra dereye atıp boğulmasını, can vermesini izledi.
Bulduğu en ağır taşı da, çocuğun üzerine bıraktı; suyun yüzüne çıkmasın diye.
Daha niceleri; bunlar ve bunları yapanların hepsi insan(!)’dı.
Şimdi, “İdam geri gelsin” diyenlere, “İnsan hakları ne der, Avrupa ne söyler” diye karşılık veriyorlar.
İnsan hakları tamam; amenna da usta!
Bu, insan görünenlere hangi cezayı uygulayacağız?
(31 Mart 2011/Hakikat Gazetesi)